Bowlen, borrels en bevroren beloningen

Nadat mijn ex ineens de verloren foto van mijn paaldans-knie doorstuurde (die je wellicht op de HouOpMetMe Facebook hebt gezien), kreeg ik meteen weer Flügel-inspiratie.

Zijn berichtje via Messenger: "Ik zag die titel ‘paaldans-knie’ voorbij komen met de tag kerst erbij… kon niet anders dan dat ik dat verhaal moest herkennen. XD Heel leuk dat je die verhalen gebundeld hebt! (En ik ben een klein beetje bang wat er nu verder nog uit die tijd in staat… maar sowieso verjaard. 😅)"

Nou, beste lezer, wees gerust: ik zet hem niet te kakken. Integendeel — dit is een ode aan zijn sport. Want mijn toenmalige vriend was destijds (en is wellicht nog steeds) professioneel bowler. Mét op maat geboorde ballen, polsversteviger, team-shirt, wedstrijden in het buitenland en een bowlingtas waar ik makkelijk zelf in had gepast. Het echte werk dus.

Ik was daarbij de brave cheerleader op de achtergrond. Ik ging trouw mee naar trainingen en wedstrijden, alsof ik zelf onderdeel was van het team. Het enige wat ik er wel aan heb overgehouden, is een levenslang trauma door het “ingooi nummer” The Eye of the Tiger. Zodra dat liedje op staat, ruik ik spontaan bowlingschoenen en vloerwas.

Strike voor Flügel

We hebben het over Haarlem, begin jaren 2000, waar Bison Bowling de thuisbasis was. Daar werden regelmatig thema toernooien gehouden, maar met Koninginnedag werd er een tandje bijgezet. Het prijzenpakket leek rechtstreeks uit een Après-ski hut te komen: bij elke strike kreeg je een Flügel (daar istie weer!) en bij een “Turkey” (drie strikes achter elkaar) zelfs een diepvrieskip. Een systeem dat méér motivatie gaf dan een Olympische medaille, geloof me.

Je snapt: de kleine rode flesjes vloeiden rijkelijk. En hoe verder de dag vorderde, hoe soepeler iedereen ineens leek te gooien. Of misschien kwam dat doordat de helft van de spelers inmiddels met één oog dicht naar de baan tuurde.

Spanning en sensatie

Toen mijn vriend helemaal Flügel-fueled de ene strike na de andere gooide, begon er langzaam een menigte om hem heen te verzamelen. Eerst een paar nieuwsgierige teamgenoten, toen spelers van andere banen, en uiteindelijk stond er een halve kring van mensen ademloos te kijken. Voor de niet-ingewijden: 12 strikes achter elkaar gooien betekent een perfecte game in bowlen. Dat levert de magische 300 punten op — hét summum van de sport.

Bij strike nummer 7 werd het spannend, bij 8 gingen er al wat fluisteringen door de zaal, en bij 9 stond zelfs de schoonmaker met z’n dweil stokstijf mee te kijken. Tegen de tijd dat hij zijn 11e strike gooide, was de spanning zó hoog dat zelfs de eigenaar van Bison Bowling zich ermee bemoeide: "Als je die perfecte game gooit, jongen, dan mag je op mijn kosten all-inclusive komen eten met je meissie. Maar gooi je ‘m niet… dan ga ik met haar uit!"

Doet-ie het of doet-ie het niet?

Of mijn vriend die woorden volledig tot zich liet doordringen weet ik niet, maar in mijn herinnering ging alles daarna in slowmotion. Hij gooide nog een rode opkikker naar binnen. De bal rolde, pins vielen. Eerst acht. Toen negen. En toen… ook de allerlaatste. BOOM. Een perfecte 300-game! Het gejuich barstte los, Flügels vlogen door de lucht, mensen sprongen elkaar in de armen en ergens boven de prijzentafel stond een eenzame diepvrieskip te glanzen alsof hij óók wist dat dit een historisch moment was.

En ik?

Ik was natuurlijk apetrots. Zijn naam prijkte maandenlang aan de muur van de bowlingbaan en we gingen heerlijk uit eten. Maar eerlijk? Mijn carrière als bowlingliefhebber stopte iets daarna wel. Jarenlang tussen mensen staan die daadwerkelijk weten hoe je een strike gooit, deed iets met me.

Misschien dat ik ooit zelf nog eens een balletje rol, maar voorlopig hou ik het bij pen, papier en post-its...