"Scootertje kopuh?"🛵

 (oftewel: hoe ik weer een retro scooter aan mijn collectie toevoegde)

The end of an era

Mijn derde retro scooter, beter bekend als de Curazuur Blauwe Ros, begon op haar oude dag kuren te krijgen. Achterlicht? Dood. Claxon? Overleden. En hoewel ik heus geen dagelijkse scooteraar ben, wil ik wél harder kunnen dan 25 km/u als ik erop spring. Anders word je hier op Curaçao gewoon professioneel voor je slippers gereden. Zie ook Verkeer op Curaçao: Chaos met een glimlach.

Missie: nieuw ros

En dus begon de zoektocht naar een nieuw retro model. Ja sorry, ik ben geen scooter persoon, ik ben een rrrretro scooter persoon. Maar zoals vaste lezers weten: op Curaçao bestaat ‘even online shoppen’ niet. Alles moet uit verre windstreken komen – en dan vooral met tegenwind qua logistiek.

Elektrisch overwoog ik heel even. Tot ik besefte dat niemand me dan zou hóren aankomen. En in het verkeer hier moet je echt alles inzetten: claxon, kleur, rookpluimen. Dus nee. Geen elektrische scooter. Geen ingebouwde ghettoblaster. Gewoon fossiele vibes met een beetje flair.

Dan maar eentje uit Nederland?

Er leek hoop: een bekende bood een (semi-retro) scooter aan in Nederland. Ik dacht slim te zijn, want één van BeContent’s klanten doet in transport naar Curaçao. Even regelen toch?

Niet dus.

Een tweedehands scooter importeren mag niet. Punt. Zelfs niet met een briefje van je moeder. Want: hij kán gestolen zijn. Dus: exit optie tweedehands uit Nederland. Letterlijk kon het me gestolen worden.

Nieuw kopen dan... zucht

Dus dan toch maar de investering in een nieuwe. Ik vond een powder blue pareltje online. €1500 in euro's (maal 2 in guldens) plus €675 transport, plus invoerheffingen, plus wachten, plus stress. Pfff. Als het écht niet anders kon...

#ToosScootLoos

Maar aldaar! Na een semi-wanhopige post op Facebook met de vraag wie mij kon oppikken voor Happy Hour – want ik was officieel #ToosScootLoos – kwam er een reactie: “Scootertje kopuh?”

Een Facebookvriendin had mijn hulpkreet gezien. Zijzelf reed jarenlang op een (Botsauto Blauwe) retro scooter, maar was inmiddels overgestapt op het veilige pad van autorijden.

Haar ros stond nu eigenlijk in de weg en stof te vergaren, tot grote frustratie van haar man die al tijden riep: “Wanneer doe je dat ding nou eens weg?” DAT. DING?! Hé, ook zij heeft – net als ik – een hart voor haar voertuig. En dan wil je toch wél zeker weten dat je trouwe tweewieler onder de juiste kont terechtkomt. Dus ik dacht: ‘DOE MIJ DIE MAAR.'

Roadtrip naar Bandabou

Na wat informatie gekregen te hebben en het over de prijs eens te zijn geworden, appte ik mijn vertrouwde monteur (inclusief scootertrailer) en we reden naar Bandabou. Ja, precies het andere uiterste van waar ik woon. Maar hé, je moet er wat voor over hebben.

En daar stond ze hoor: de Botsauto Blauwe Ros. Te shinen in het zonnetje met een opgelast Coca-Cola kratje achterop. “Ken precies een doos Polar in!” zei vriendin trots. Op dat moment wist ik: wij zitten qua drank logistiek helemaal op één lijn.

Gekocht!

Na een proefrit wist ik het zeker. Dit wordt ‘m! Geen wachttijden, geen douane, geen importstress. Gewoon meteen mee, hup op de trailer en terug naar huis.

Thuis werd ze netjes naast Curazuur geparkeerd. Hopelijk is die niet jaloers. Voor haar ga ik ook nog een nieuwe kont vinden – eentje met sleutelhanden en liefde voor ouderwetse scooters.

Dus daar rijd ik dan weer. Retro, botsauto-blauw, met ruimte voor een doos Polar (of paar flessen rum). Op naar veilige kilometers!