Scootersleutel stress en schoonmaak-sterren

Als je m'n eerdere blog hebt gelezen over het aanschaffen van een nieuwe scooter op Curaçao ("Scootertje kópuh!"), dan weet je: ik heb weer een frisse retro ros onder m'n billen. Een exemplaar dat remt, toetert, oplicht van achteren én - niet geheel onbelangrijk - me door het verkeer loodst zonder paniekvlekken.

Maar ja, dat ding moet natuurlijk wel eerst worden overgeschreven, verzekerd en gekeurd. Laat ik nou net iemand kennen die dat allemaal regelt. Theo de Topper. Alleen: daar moet je dan wel weer een afspraak voor maken. In de tussentijd? Tja, dan lonkt die herwonnen vrijheid toch wel héél verleidelijk. Dus ik reed. Illegaal-ish. Maar blij.

Papagayo Piloten Pretpakket 

Op een doordeweekse dinsdag kregen we onverwacht bezoek van een Belgische KLM-piloot en vriend, die zichzelf na jaren eindelijk weer eens op een vlucht naar Curaçao had weten te zetten. Dat betekende voor hem: 48 uur chillen in het Papagayo hotel op Jan Thiel. Voor ons? Een slipperdag! Mijn vriend ging alvast met de auto. Ik, rebels als ik ben, sprong op m'n nog-niet-geregistreerde scootertje richting Van der Tweel (ja, die Appie bij Papagayo).

Slimme zet, dacht ik nog, toen ik m'n scooter aan de zijkant van de winkel parkeerde. Hek, dikke ketting, helm erover. Niemand die ziet dat dat slot eigenlijk niet op slot zit. En hey: Jan Thiel = camera's. Veilig idee. De ketting en het slot zaten (zoals bij m'n vorige scooter) gewoon in de buddy seat. Alleen... daar ging het mis.

Buddy-blindheid 

Kijk, m'n vorige scooter had jaren geleden de mogelijkheid tot buddyseat-vergrendeling opgegeven. Openen kon gewoon met een ruk. Geen sleutel nodig. Dus was ik het hele concept van 'sleutel in het slot steken om de buddy open te maken' volledig vergeten. Met m'n nieuwe scooter is dat dus wél weer een dingetje. Alleen... dat wist ik op dat moment niet meer.

En zo liep ik met m'n boodschappen richting het balkon van onze Belgische vriend, klaar om snacks en drankjes koud te zetten en Qwixx tot bloedens toe te spelen. ‘Winning is not everything… it’s the ONLY THING’, zoals ons credo luidt.

Open die fles 

Na een drankje of drie wilde ik de volgende speciaalbiertjes openen. "Wacht, ik heb toch altijd een opener in m'n Mary Poppins tas?" Grabbelen. Niks. Meer grabbelen. Nog steeds niks. En toen besefte ik: geen opener = geen sleutels. OMG. DIE ZITTEN NOG IN DE BUDDY SEAT.

In een waas van rum en paniek sprintte ik terug naar de plek waar ik m'n scooter had achtergelaten. Opluchting: ze stond er nog. Maar de sleutel? Die zat er dus niet op. Niet tussen, onder of ergens in de buurt. Mijn brein sloeg alarm. Adrenaline. Paniekzweet. Flashbacks.

De sleutel tot paniek

‘Unda t’mi yabi?’ Ik zag een schoonmaakster rustig buiten vegen en probeerde in m'n beste Papiaments uit te leggen dat ik m'n sleutel kwijt was. Ze wees vriendelijk naar de autoverhuur naast de Van der Tweel. In m'n blonde paniek dacht ik: “Waarom zou ik nu een auto willen huren?!”

Toen viel m'n oog op de bewakingscamera die pal op m'n scooter gericht stond. Misschien konden ze bij de verhuur even de beelden checken. Dus ik, nog steeds met Yeti-beker vol rum in de hand, richting stagiaire bij de balie. Ik stamelde iets over een ketting, een scooter en een camera. Zij keek me aan met de blik van iemand die net "vakantieverhuur" in het systeem had geopend.

De sleutel tot het mysterie

Nog voor ik m'n onsamenhangende verhaal af had, kwam er een lange blonde Nederlander aanlopen. Grote glimlach. En in zijn hand: mijn sleutelbos. Inclusief opener. Tjeerd. Mijn held. Ik vloog hem bijna huilend om de nek. “Ik ga je niet zoenen, Tjeerd, maar je verdient het wel!”

Buiten zag ik weer de schoonmaakster staan. “Mi yabi!” riep ik opgelucht. Ze knikte. ‘Ja meid’, dacht ze waarschijnlijk, ‘dat weet ik’. Zíj had de sleutel dus gewoon gevonden en netjes afgegeven bij de buren. En ik? Ik had het hele scenario als een detective met een hersenmist filter gemist.

Tot slot (hihi)

✅ Mijn scooter leeft nog. 

✅ Mijn sleutel is terug. 

✅ Mijn vertrouwen in schoonmaak-sterren is gegroeid. 

✅ En ik heb geleerd dat niet elk slot vanzelfsprekend openvliegt.

Moraal van het verhaal? Soms ben je zó gewend aan je oude rommel, dat je vergeet hoe dingen eigenlijk horen te werken. Zoals een buddy seat met sleutel.

#HouOpMetMe