Fraude op F9

Zoals ik al aangaf in het blog “Kranshi en het knotje”, heb ik ooit op een adres gewoond dat eerder klonk als een raket lanceringsplatform dan als een thuis: Montana Rey F9. Niet echt een straatnaam, maar een wijknaam met kavelnummer – typisch Curaçao. Maar hoe we daar terechtkwamen en wat er daarna gebeurde…dat verzin je nog niet als je zelf een script schrijft met zonnesteek en rum.

Facebook is Funda

We schrijven 2012. Mijn toenmalige vriend en ik waren toe aan een huis met een tuin. Want hallo: je woont op Curaçao, dan wil je kunnen chillen op een porch. Ons vorige huis was lekker ruim, maar buiten zitten kon je er niet. Tijd voor een upgrade.

Funda bestond hier niet, en eigenlijk is dat anno 2025 nog steeds een beetje zo. Dus je bent overgeleverd aan wazige, niet up-to-date makelaarssites, via-via tips of – de heilige graal – Facebookgroepen. Want ja, op Curaçao is Facebook het internet.

In zo’n groep vonden we een knus huisje met twee slaapkamers, een grote tuin voor de hond én een porch. En dat voor maar 1250 piek. Wat een deal! Wij gingen gelijk kijken. Alles was zoals we het wilden. Dezelfde wijk als waar we al woonden, lekker licht, rustig straatje en bonuspunten voor het schattige zitje voorin. We betaalden zoals gebruikelijk een maand huur en een maand borg en mochten er direct in.

“De meubels zijn niet inbegrepen.” 

Het huis werd kaal opgeleverd, ondanks dat er bij de bezichtiging nog prachtig meubilair stond. Jammer, maar we hadden zelf door de jaren heen ook een hoop verzameld. Dus inrichten was geen probleem.

We spraken wel wat aanpassingen af: een traliehek voor de voordeur, iets met de waterleiding en een opstaand randje bij het tuinhek zodat de bijna-blinde hond niet ineens op avontuur ging. De ‘verhuurders’ knikten enthousiast. “Komt goed!” riepen ze. 

Eenmaal ingetrokken en gezellig ingericht, waren de verhuurders ineens erg slecht bereikbaar. Typisch. Maar hé, zolang we lekker konden wonen voor zo’n prijs, gingen we er maar niet te moeilijk over doen.

Tot die ene dag.

De eigelijke-naresse

Ik zat rustig op de porch (eindelijk!) toen er een lief bejaard dametje aan de poort verscheen. Ze sprak me in het Engels aan met: “What are you doing in my house?”. Ik lachte ongemakkelijk. “Eh... your house?”

Ik liet haar maar beleefd binnen – Curaçaose gastvrijheid, je weet – en ze zette nog geen twee stappen over de drempel of ze schreeuwde haast uit: “And where is all my furniture?!”

Hou op met me. Wat. Is. Dit.

Wat bleek: zij en haar man waren de échte eigenaren van het huis. Ze hadden het inderdaad verhuurd aan een stel, mét inboedel. Maar dat stel had vervolgens het huis leeggeroofd en aan ons onderverhuurd. Voor een lekker prijsje. Zonder iets te melden. Zonder toestemming. Zonder ook maar íets legaals.

We stonden letterlijk in een gestolen huis. Alleen wisten we het zelf ook pas op dat moment.

En nu?

De schrik zat er goed in. Voor hen, omdat al hun meubels verdwenen waren. Voor ons, omdat we ineens onbedoeld onderdeel waren van een oplichtingszaak.

Dan is de eerste vraag natuurlijk: kunnen we hier blijven wonen? Gelukkig konden we er samen uitkomen. De echte huurprijs bleek eigenlijk 1900 gulden te zijn - wat eerlijk gezegd ook beter paste bij de woning… Na wat wikken, wegen en onderhandeling kwamen we uit op 1500 gulden. Een stap omhoog, maar nog steeds een prima deal.

De verbeterpunten die de nep overeenkomst beloofde? Die hebben we zelf maar geregeld.

Er volgde nog een hele speurtocht naar het stel dat dit geflikt had. En jawel: ze zijn uiteindelijk gepakt. Maar dat had behoorlijk wat voeten in de aarde.

Wij hadden in ieder geval wel een verhaal voor op feestjes.

Les van het eiland

We hebben er uiteindelijk nog twee jaar fijn gewoond. Maar de les is duidelijk: als een deal (op Curaçao of waar dan ook) te mooi lijkt om waar te zijn, is dat ‘ie waarschijnlijk ook.