Ik lig in een deuk (letterlijk)

Aangezien mijn hoofd inmiddels weer redelijk recht op m’n romp zit, leek het me tijd om mijn laatste #HouOpMetMe-moment met jullie te delen. Want ja hoor, ik heb weer een HOOFDstukje ‘lichamelijk ongemak met een tikkie drank’ te pakken.

Een onschuldig avondje... toch?

7 augustus. Het leek zo’n onschuldige avond: bij een vriendin op bezoek voor wat ananas-vodkaatjes en een potje regenwormen. (Voor de niet-ingewijden: het is een dobbelspelletje. Er komen geen echte wormen aan te pas.) Zij had net twee gloednieuwe witte macramé hangstoelen opgehangen in haar tuin en dat moest natuurlijk even bewonderd worden.

We hadden al een glaasje of wat achter de kiezen toen ze enthousiast beneden naar de tuin liep. Ik drafte vrolijk achter haar aan, al in semi-precaire balans. Onder de overkapping hingen de stoelen te shinen aan haken in het betonnen plafond. Stoelen inclusief ingebouwde kussentjes – fancy hoor.

"Probeer maar!" riep ze blij. "Mij houdt-ie ook!" Dat had ze beter niet kunnen zeggen.

Crash op m’n kruin

Ik plofte in de stoel en deed, zoals elke innerlijke kleuter zou doen, een klein schommeltje achterover.

En toen – BAM.

Een klap. Alles een ogenblik op zwart. En daarna: gruis, beton en een bloedspoor à la CSI. Er was dus gewoon een brok gewapend beton uit het plafond met betonrot geblèrd... op mijn hoofd. Mijn vriendin keek me aan alsof ik een bizarre mop vertelde. Maar ik zat daar – half onder het puin – met kennelijk een serieus deukje in mijn fontanel.

"Zooo, dat deed wel ff pijn", piepte ik terwijl ik me oprichtte. Ze dacht volgens mij nog steeds dat ik een grap maakte. Maar ik voelde het bloed al overvloedig langs mijn hoofd glijden. Dankjewel, vodka.

In een soort shock wandelpas liep ik terug naar boven. “Mag ik even een handdoek? Ik druppel over je vloer…”  Prioriteiten hè.

Wel leukere dingen te doen

Wat doe je op zo’n moment het beste? Nou, eerst maar even checken of je bovenkamer nog functioneert. Beetje links en rechts kijken, hoofd draaien, alles lijkt er nog aan te zitten. Wel wat troebel zicht… oh wacht, bril afgedaan. Geen wonder dat de wereld eruitzag als een Monet in de regen.

Meteen naar de eerste hulp? Nee joh, ik had nog een potje regenwormen te winnen! Wederom, prioriteiten.

Douchen en moppen tappen

Wel meteen onder de douche gedoken en daar brokstukken en bloed uit mijn haren gewassen. Daarna nog even haar badkamer aangeveegd – want ja, ik ben dan een kluns, maar wel een nette. Vervolgens hing ik met mijn hoofd over de balustrade en goot vriendin er wat medische alcohol, die ze uit haar EHBO-kist tevoorschijn toverde, over de wond. Die meid heeft echt een halve botika aan verband en aanverwanten in huis. Super handig!

Met een nat alcohol handdoekje op m’n hoofd gevouwen als tulband zat ik daar te grappen: “Ik lig in een deuk.” “Ik heb er wel een hard hoofd in.” “Gewoon even koppie koppie gebruiken.”

Ook dit bevestigde voor haar dat het waarschijnlijk wel goed zat. Mijn humor was in ieder geval nog in tact!

Winnaarsmentaliteit & onderkoelde ernst

En dus – je raadt het al – speelden we nog een potje regenwormen. Die ik won, uiteraard. Want klap op de kop of niet, ik blijf competitief.

Tegen 23:30 besloot ik naar huis te gaan. Mijn vriendin bood nog aan om me te brengen, maar ik wilde haar niet laten rijden (ze was ook niet meer geheel nuchter), en ik voelde me prima. Tenminste, dat dacht ik. Alcohol en adrenaline kunnen een hoop maskeren. Dus stapte ik op mijn scooter en tufte rustig naar huis.

De ontdekking van de jaap

Eenmaal thuis vertelde ik giechelend aan mijn vriend en schoonouders dat ik een 'booboo' had. Er werd wat lacherig gekeken, totdat we het haar opzij schoven en er toch een flinke jaap van zeker 7 cm op m’n kruin zichtbaar werd. Oeps. Maar hé, het was al laat. We besloten: morgenochtend naar de huisarts.

U kunt het schudden

De volgende dag kwam de kater. Niet zozeer van de drank, maar van de realisatie. Super gevoelig voor licht, spierpijn, duizelig. Ik strompelde rond als een bejaarde Repelsteeltje met zonnebril.

Bij de huisarts kreeg ik de officiële diagnose: lichte hersenschudding. Advies: minimaal vier weken rust, géén schermtijd. Dus geen werk, geen entertainment. Niks. Ja, een audiobook van 65 uur van Game of Thrones… De arts grapte nog: “Als ze raar gaat praten, bel dan even.”  Waarop mijn vriend zei: “Maar hoe weet ik wat bij haar raar is?”

Al met al: ik heb er 13 dagen uitgelegen. En hoewel alle goeds van boven komt, kwam deze vooral hard aan. Volgende keer toch maar weer gewoon een strandstoel pakken!