Achterlijke atrako acties

Een overval, een hoofd vol rum en een reeks beslissingen waarvan ik hoop dat niemand ze ooit nadoet

Sommige verhalen zijn zo absurd dat alleen een eiland ze kan leveren. Acht jaar geleden woonde ik met mijn vriend in de wijk Dominguito, op een achteraf gelegen complex met zes woningen. Rustig, gemoedelijk… en klaarblijkelijk het perfecte decor voor een scène uit een slechte actiefilm.

Maar laten we bij het begin beginnen. In de kroeg. Goh.

Miles Jazz Café: waar alle goede beslissingen beginnen

We stonden rond 2 uur ’s nachts de laatste ronde bij Miles Jazz Café in de Nieuwestraat weg te lachen toen we het briljante idee kregen om “nog één afzakkertje” bij ons thuis te doen. Mijn vriend en een maat reden in de pickup om ijs te halen, ik scootertje naar huis, met vriendin A en vriend B achter me aan in de auto.

Eenmaal aangekomen opende ik de poort, wurmde (niet nuchter) mijn scooter naar binnen en zette hem voor ons huis. Ik deed de glazen voordeur open, zette er een steen voor zodat hij bleef staan, en mijn vrienden doken meteen de keuken in om drankjes te regelen. Alles was lacherig, gezellig, losjes.

Tot het dat niet meer was.

Twee bandana’s en een pistool

Ik draai me om en BOEM, daar stonden ze. Twee jongens, gemaskerd, waarvan eentje een pistool op mij gericht houdt.

“Geef me alles!”

In de tijd die hij nodig had om dat te zeggen, had de ander al de tas van vriendin A van de tafel gepakt. De gewapende griste mijn telefoon uit mijn hand. Alles gebeurde in seconden.

En wat deed ik?

Wat elk verstandig mens zou doen? Nee.

Ik had genoeg rum in mijn hoofd zitten om een cruise schip te laten zinken, dus mijn brein registreerde het hele tafereel als een soort interactieve sketch.

Ik deed een mini-dansje. En zei:  “Geef me alles of niets…”

Als je ooit wilt zien hoe verbaasd mensen kunnen kijken terwijl ze een overval plegen: dit was hét moment. Deze reactie stond duidelijk niet in hun draaiboek.

De deur dicht… en het hek over

In de stilte die viel, schoof ik heel kalm de steen weg en sloot de voordeur met de uitspraak:  “Dat doet de deur dicht.”

Ik had ze in één oogopslag geanalyseerd. Zo jong dat hun ballen waarschijnlijk nog niet eens ingedaald waren. Het pistool werd scheef vastgehouden, alsof hij in een B-film zaten. En mijn dronken achterhoofd dacht serieus dat het misschien een geverfd waterpistool was. (Dit wordt wel eens gedaan door overvallers, zodat wanneer ze gepakt worden, ze strafvermindering krijgen)

Maar goed. Ze gingen er ineens als een malle vandoor met de buit.

En wat deed ik?

Wat elk verstandig mens zou doen? Weer nee.

De achtervolging (op blote voeten, natuurlijk)

“Not on my f#kking watch!”

Ik rukte de deur open en rende achter ze aan. Zij klauterden over het drie meter hoge hek. Ik deed gewoon (heel droog) de deur open en stond onderaan te wachten: “Ik wil me spulle terug!”

Ik kreeg geen spullen. Ik kreeg een dreun. Niet eens een hele harde, eerder zo’n tik die je krijgt als iemand je wil laten weten dat je moet ophouden met debiel doen.

Ik viel op de grond en dáár had ik moeten stoppen. Ik had moeten denken: “Ik leef nog. Klaar.”

Maar nee, rum-logica zei: ren nog een stuk, als ze nu geen get-away-car hebben, kun je ze heus inhalen EN je vriend met z’n maat kunnen hier elk moment zijn!

Rennend. Op blote voeten. In Dominguito. In het donker.

Na een meterslange sprint die voelde als een slow motion actiefilm, ging ik onderuit en zag nog net hoe ze in een auto wegreden.

En toen… kwam de plottwist.

Het slagersmes van vriend B

Waarom gingen de jongens eigenlijk zo abrupt weg toen ik die deur sloot? 

Blijkt: Vriend B had in onze keuken een GIGANTISCH slagersmes uit de lade gepakt en had achter mij met dat ding staan zwaaien alsof hij auditie deed voor een nieuwe Scream-film. Ik had dit dus totaal niet door gehad.

Stel je nu dit tafereel voor:

Ik zit om 2:30 's nachts op blote voeten midden op straat verbaasd voor me uit te kijken.

Mijn vriend en zijn maat komen inderdaad net aanrijden.

En achter mij komt vriend B aanrennen…

Met een slagersmes.

Complete chaos. Netflix zou het niet kunnen schrijven.

Vigilante en de openbaring

Toen we eindelijk de schrik te boven waren, belden we het Atrako-team om drie uur ’s nachts. Ruim voordat zij arriveerden, stond Vigilante – de roddelpers – al met camera’s op de stoep. Die luisteren namelijk de politieradio af en verschijnen sneller dan een mug bij een barbecue.

De volgende dag stonden we in de krant. Met adres en al. Alsof iedereen in de wijk moest weten dat daar meerdere woningen zaten. Thanks he!

De spullen zijn nooit teruggevonden. Maar… De jongens zijn later wél opgepakt. In de Extra stond een foto van de bende. Met bandana’s en… echte pistolen.

Pas toen voelde ik mijn maag even landen. Wat een achterlijke acties had ik uitgehaald!

Einde goed, al goed (en een wijze les)

Gelukkig kan ik dit verhaal navertellen. En erom lachen. Maar echt: Doe. Dit. Nooit.

Mocht je ooit in zo’n situatie belanden: geef je spullen af en verder niets. Laat de rum-dansjes voor feestjes.

Anyway… Als mijn leven niet een aaneenschakeling van #HouOpMetMe-momenten was, had ik waarschijnlijk nooit iets om over te schrijven.